Ανήσυχοι μαζί

Αν ποτέ βρεθείς Στο λαβωμένο τούνελ Και κοιτάξεις μακριά Τη γαλαζοπράσινη κοιλάδα Με τα πανύψηλα κυπαρίσσια Και τις λευκοντυμένες αμυγδαλιές Θυμήσου την Άννα Τα ολόχρυσα νιάτα της Την καθαρή φορεσιά της Τα ανοιχτά της μάτια Που αντίκρυσαν τον κόσμο Για τόσο λίγο Που ονειρεύτηκε τη θάλασσα Τον ήλιο με τα καλοκαίρια του Τον αναπάντεχο έρωτα (...) Η Άννα δεν πρόλαβε φέτος Τις πασχαλιές του Απρίλη Τις ζεστές νύχτες του Μάη Μια δροσερή βουτιά τον Ιούνιο Δεν φόρεσε τις σαγιονάρες της Δεν ξενύχτησε το αυγουστιάτικο φεγγάρι Δεν μύρισε τα βρεγμένα φύλλα του Σεπτέμβρη