Σε αυτή τη συλλογή διηγημάτων, οι ήρωες δεν νιώθουν πόνο μα ούτε και απόλυτη χαρά. Είναι όλοι τους παράλογοι. Όχι γιατί αρνούνται να προσαρμοστούν σε πλαίσια που η «καθώς πρέπει» αναμέτρηση με την πραγματικότητα τους επιβάλλει, αλλά επειδή στο δικό τους σύμπαν δεν υπάρχουν συρτάρια, τετράγωνα κουτάκ..
Στη μεγάλη πορεία, προσπερνώντας αμμόλοφους και φοινικιές, καμένα χωριά και κουφάρια, έλεγαν: «Μύρισε τη θάλασσα στον αέρα! Φτάνουμε! Τη μυρίζεις την αρμύρα;» Κι εγώ έλεγα: «Ναι τη μυρίζω. Δεν φοβάμαι». Κι ας δεν τη μύριζα. Κι ας φοβόμουνα. Λαχτάρησα τον νέο τόπο. Όμως πέφτοντας από τον τοίχο, βρέθ..