Ελλάδα, αγαπημένη μου

Το σονέτου του πικρού φθινοπώρου* -------------------------------------------------- (Πετραρχικό σονέτο) Φθινόπωρο! Και φεύγουν τα πουλιά, πεθαίνουν στην αυλή ξερά τα φύλλα, ο ουρανός μια πένθιμη μαυρίλα, τ’ αηδόνι έχει χάσει τη λαλιά. Ορφάνεψε μιας μάνας αγκαλιά, διέλυσε τα όνειρα τορπίλα, ο φάρος της στο μνήμα μια καντήλα, το γέλιο της του πόνου η θηλιά. Πόσο ν’ αντέξει η έρημη η μάνα όταν ακούει πένθιμη καμπάνα να κλέβει την χαρά της την μεγάλη; Φθινόπωρου βροχή τα δάκρυά της, ο πόνος υποκλίνεται μπροστά της, τα κυπαρίσσια γέρνουν το κεφάλι… -------------------- *Για μάνα που χάνει το παιδί της.